Ντίαρ Ντάιαρι,
ο καιρός στη Νέα Υόρκη είναι συχνά απογοητευτικός. Και λίγα λέω. Άνοιξη υποτίθεται και αρχίζουν πάλι βροχές και αύριο και χιόνια. Το μόνο καλό είναι ότι υπάρχει ποικιλία. Έχουμε συχνά και ήλιο ευτυχώς.
Κάτι τέτοιες βροχερές μέρες όμως με κάνουν και αναπολώ τις διακοπές στη Saint Lucia και τις διακοπές γενικώς. Ευκαιρία για άλλη μια “καραϊβική” συνταγή λοιπόν. Εννοώ εμπνευσμένη “καραϊβική” 🙂
Στα λιγοστά μαγαζάκια στο αεροδρόμιο Hewanorra, λίγο πριν γυρίσω πίσω, είδα πολλά βαζάκια και μπουκαλάκια με σάλτσες περίεργες.
Το μάτι μου στάθηκε στο μπουκάλι με την ετικέτα “Banana Ketchup”. Ε δεν είναι προκλητικό? Αμέσως αναρωτιέσαι τι γεύση να έχει, με τι να συνδυάζεται, τι μπορείς να φτιάξεις και λοιπά… Από βλακεία μου δεν κατάφερα να την πάρω εκείνη τη στιγμή. Έδωσα όμως παραγγελία και μου την έφερε λίγες μέρες μετά ο Βασίλης.
Η γεύση της είναι πικάντικη και στο τέλος φέρνει λίγο στο νου μπανάνα.
Σκέφτηκα να τη συνδυάσω με μπουτάκια από κοτόπουλο.
Έτσι λοιπόν τα έβαλα σε ένα μπολάκι με αρκετή banana ketchup για να μαριναριστούν, μαζί με αλατάκι, λίγη ρίγανη και λίγο λάδι.
Τα έβαλα στο πυρέξ μαζί με τα ζουμιά τους και έγιναν ζουμερά, νόστιμα, με μια ελαφρώς πικάντικη και “μπανανίζουσα” γεύση! Εξωτικά!
Η έμπνευση για το συνοδευτικό ήρθε από ένα γεύμα που είχαμε στη St. Lucia, 2 μέτρα από τη θάλασσα και 2 μέτρα από το rain forest. Φωτογραφίες θα δείτε εδώ.
Η κυρία που βλέπετε στην καλύβα-“wanna-be-μπαράκι” άναψε κάτι που θύμιζε μαγκάλι. Έφερε κάρβουνα από την ψησταριά όπου ψήνονταν τα ψάρια και τα κοτόπουλα και έβαλε επάνω μια κατσαρόλα με λάδι. Μετά ξεφλούδιζε κάτι που έμοιαζε με μπανάνα. Δεν ήταν μπανάνες τελικά.
– “What are you making with the bananas?”
Με κοιτάει με βλέμμα περίεργο, τύπου “θα φας και θα δεις” και απαντάει:
– “It’s not bananas; it’s plantains”.
Τι είναι ρε παιδιά τα plantains λέω… Κι εκεί θυμάμαι πως στο αγαπημένο μου σουπερ μάρκετ κάτω από τη γέφυρα (που έχει ΤΑ ΠΑΝΤΑ) είδα κάτι που έμοιαζε με μπανάνες αλλά ήταν πιο άγουρες και σκληρές. Και τότε είχα γυρίσει σπίτι με ενθουσιασμό για το νέο φρούτο που ανακάλυψα… και μετά το ξέχασα!
Τα plantains δεν τρώγονται ωμά, αλλά τα ψήνουν ή τα τηγανίζουν αφού τα κόψουν σε λωρίδες.
Εμάς μας τα έκαναν τηγανητά (στο μαγκάλι). Τηγανητά τα έκανα κι εγώ.
Η γεύση τους είναι γλυκιά. Αν σας αρέσουν για παράδειγμα οι γλυκοπατάτες στο φαγητό, θα σας αρέσουν και ta plantains.
For the record, να σας πω πώς συνεχίστηκε η κουβέντα με την κυρία που μας μαγείρεψε.
Μας σερβίρει τις πιατάρες μας, και μας φέρνει και ένα πιάτο με κάτι που έμοιαζε με ψωμί.
Και ξαναρωτάω εγώ η περίεργη (γλυκύτατα και με χαμόγελο να προσθέσω):
– “What is this?” (και το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά – το τονίζω!)
Με αγριοκοιτάει, το βλέμμα της λέει “Σκάσε και τρώγε!”, και απαντάει:
– “Poison”!
🙁
Μα τι είπα? Μια ερώτηση έκανα.
Γιορς
ps. Δεν ήταν poison. Ήταν παραδοσιακό coconut cake. Χωρίς αυγά. Αυτό το είπε στη διπλανή. Σε μένα τίποτα. 🙁
Πηγή: My Kitchen Diary, το προσωπικό blog της Jenny_G
