Ντίαρ Ντάιαρι,
άντε καλά, σήμερα θα’μαι λίγο πιο ήρεμη. Αν και η ντροπή και η λύπη δεν φεύγουν. Ξανάρχονται εντονότερες όταν αντικρύζω τις φωτογραφίες και τα βίντεο που κυκλοφορούν.
Ας μην κράξω όμως.
Ας είμαι λίιιγο πιο θετική. Όπως λέει και ο Καζαντζάκης μου, “πιστεύω σ’ ένα θεό, ακρίτα, διγενή…”.
Προσπαθώ να πιστέψω, όπως πίστευα στην εφηβική μου ουτοπία, ότι μπορεί ο κόσμος να αλλάξει.
Ας πούμε.
Γι’αυτό διάλεξα τη συνταγή αυτή. Μου φαίνεται χαρούμενη, καλοκαιρινή, ηλιόλουστη και χαμογελαστή. Ό,τι πρέπει για την αρχή του σαββατοκύριακου και του μήνα.
Μου άρεσε όταν είδα τα αυγά αυτά σε φωτογραφίες στο ίντερνετ, έψαξα και βρήκα πώς φτιάχνονται.
1. Χωρίζουμε τα ασπράδια από τους κρόκους. Φυλάμε κάθε κρόκο ξεχωριστά σε ένα ποτηράκι.
2. Χτυπάμε τα ασπράδια μαρέγκα. Για την ακρίβεια, βάζουμε τον superman του σπιτιού να χτυπήσει μαρέγκα (ειδικά άμα πονάει το χέρι μας). Είναι έτοιμη όταν αναποδογυρίζεις το μπολ, και δεν πέφτει.
3. Ρίχνουμε στη μαρέγκα 1 κούπα παρμεζάνα τριμμένη. Με απαλές κινήσεις και με μια σπάτουλα ενσωματώνουμε το τυρί.
4. Σε μια λαδόκολλα φτιάχνουμε βουναλάκια από τη μαρέγκα. Ή μάλλον ηφαίστεια :), κάνοντας στο κέντρο ένα βαθούλωμα. Ψήνουμε στο φούρνο για 10 λεπτά, μέχρι να αρχίσουν να παίρνουν χρώμα.
5. Βγάζουμε από το φούρνο, και ρίχνουμε από έναν κρόκο στην τρύπα που έχουμε κάνει. Ξαναψήνουμε για 5 περίπου λεπτά.
6. Σερβίρουμε με ό,τι μας αρέσει! Πατάτες, french toast, λαχανικά, σαλάτα, οτιδήποτε. Είναι αφράτα, με ζουμερό κρόκο και πολύ διαφορετικά!
Δεν ξέρω αν είδατε και την τσαχπινιά με το σαλαμάκι-τριαντάφυλλο! Η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά!
Παίρνουμε 2 σαλαμάκια, τα διπλώνουμε στη μέση, και τα τυλίγουμε μεταξύ τους, με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν διαφορετικά ύψη και από την έξω μεριά να είναι πιο ψηλό.
Τα περνάμε σε μια οδοντογλυφίδα και γυρίζουμε το απέξω “φύλλο” ώστε να πάρει τη μορφή λουλουδιού. Δικιάς μου έμπνευσης αυτό! Με είχαν πιάσει οι καλλιτεχνίες μου εκείνη την ημέρα.
Γιορς
πσ. Αύριο πρωί πετάμε για Pittsburgh, όπου και θα περάσουμε το τριήμερο. Ευκαιρία να δούμε τον φίλο μας, και ίσως δούμε και το νεκταρινάκι που το περιμένουμε να γεννηθεί από μέρα σε μέρα. Εννοείται πως θα φωτογραφίσω ό,τι ενδιαφέρον δω, γευτώ και ζήσω, για να το μοιραστούμε. Φιλάκια.
