Ντίαρ Ντάιαρι,

όταν η φίλη μου η Ελένη είπε να μαζευτούμε για να φτιάξουμε τσουρέκια για το Πάσχα βεβαίως και συμφώνησα, αλλά μέσα μου πίστευα ότι θα αποτύχουμε. Κι αυτό επειδή θεωρώ την παρασκευή τσουρεκιών πολλή δύσκολη υπόθεση.

Τα λατρεύω. Όχι απλά τα λατρεύω, μπορώ να φάω τόσα μέχρι να τουμπανιάσω.
Με γάλα, χωρίς γάλα, για πρωινό, για μεσημεριανό, για βραδινό, για τα πάντα.
Είναι τόσο το δέος μου για τα τσουρέκια που δεν τολμούσα να τα φτιάξω!

Στην Ελλάδα κάθε Πάσχα πηγαίναμε με τον Βασίλη στον γνωστό Βάρσο στην Κηφισιά και εξοπλιζόμασταν με προμήθειες για 2 σπίτια. Ήταν ιεροτελεστία.

Εδώ πηγαίνουμε στην Αστόρια. Όλο και κάπου βρίσκουμε. Μα στο Τιταν, μα στο Αρτόπολις, τσουρέκι θα μπει στο σπίτι. Όχι το καλύτερο, αλλά θα μπει.

Φέτος δεν μπήκε απλά. Παρασκευάστηκε μες στο σπίτι.
Όχι ένα. Δεκατέσσερα παρακαλώ.
Γέμισαν τα ταψιά, μοσχοβόλισε η κουζίνα!
Ευωδιαστό και γλυκό όσο χρειάζεται.

Αφράτα, μαλακά, γευστικά, όχι σαν στουμπωμένο κέικ, αλλά με τις ίνες του τσουρεκιού… Σαν τα καλά αγοραστά! Αλλά τα φτιάξαμε μόνες μας! Ανέλπιστη επιτυχία σας λέω!

Φανταστείτε πόσο έχω ενθουσιαστεί που χτες τα φτιάξαμε, σήμερα βλέπετε φωτογραφίες! Τόσο γρήγορο ποστ δεν έχω ξανα-ματα-κάνει σας λέω!

Η ιστορία ξεκινά…

Κατά τις 3 βρισκόμαστε η Αφροδίτη, η Ελένη, η Μαρία κι εγώ στο super market κάτω από τη γέφυρα. Ψωνίζουμε τα απαραίτητα, μεταξύ των οποίων και κρασί γιατί η κοριτσοπαρέα το επιβάλει!

Σε ένα χαρτί με σημειώσεις, ανάμεσα στις οδηγίες για μουσακά και τουρλού, βρισκόταν η συνταγή για τα τσουρέκια της γιαγιάς της Ελένης (μιλάμε για πολύ γέλιο….).

Τα υλικά έχουν ως εξής:
(Για 12 μικρά τσουρέκια, ή 6-8 κανονικά)

12 κρόκους αυγών
12 ασπράδια
5 φλυτζάνια ζάχαρη
1 λίτρο γάλα
1 κούπα βούτυρο (125 γραμμάρια)
100 γραμμάρια μαγιά νωπή (ή 30 ξηρή)
1 κουταλάκι μαχλέπι ή μαστίχα χίου κοπανισμένη
ξύσμα και χυμό από ένα πορτοκάλι
3 κιλά αλεύρι (για ψωμί)

Όλα τα υλικά πρέπει να βρίσκονται σε θερμοκρασία δωματίου και η παρασκευή να γίνει σε ζεστό σπίτι.

Φορτωνόμαστε λοιπόν με τα ψώνια, παίρνουμε το τελεφερικ και πάμε σπίτι… (ναι μένουμε σε νησί που ενώνεται με το Manhattan με τελεφερικ!). Στάση για να πάρουμε καφέ, και έτοιμες για δράση!

Η μαγιά

Ξεκινάμε την παρασκευή διαλύοντας σε ένα μπολ τη μαγιά σε χλιαρό νερό, ενώ προσθέτουμε και μια κουταλιά αλεύρι. Ανακατεύουμε με το χέρι μας να διαλυθούν καλά και να γίνουν ένα ζουμερό μείγμα. Μεταφέρουμε το μπολ σε ένα ήσυχο και ζεστό δωμάτιο. Το σκεπάζουμε με μια πετσέτα, και το τυλίγουμε με πολλές ζεστές κουβέρτες.
Αφήνουμε για μία ώρα περίπου, μέχρι να φουσκώσει.

Αν δεν φουσκώσει πάαααρα πολύ δεν πειράζει. Δεν το πετάμε το χρησιμοποιούμε όπως και να’χει.

Στο μεταξύ όσο φούσκωνε ο ζυμομύκητας φτιάξαμε σουβλάκια τυλιχτά… Ελληνικότατο κυριακάτικο lunch, με το τζατζικάκι και με τα όλα του… Αλλά δεν θα επεκταθώ σήμερα σε αυτό.

Η μαρέγκα

Στη συνέχεια χωρίζουμε τους κρόκους από τα ασπράδια. Χτυπάμε τους κρόκους όπως την ομελέτα, και τα ασπράδια σε σφιχτή μαρέγκα. Το μπολ που χτυπάμε τα ασπράδια πρέπει να είναι αρκετά μεγάλο και βαθύ γιατί φανταστείτε τη μαρέγκα που δημιουργούν 12 ασπράδια…

Το ανακάτεμα

Σε ένα άλλο μεγάλο μπολ προσθέτουμε τη ζάχαρη, το γάλα, το μαχλέπι (ή μαστίχα), το ξύσμα, το χυμό και ανακατεύουμε με το χέρι. Αν δεν βάλεις χέρι δεν γίνεται νόστιμο! Κανόνας!
Στη συνέχεια προσθέτουμε τους κρόκους, και τη μαρέγκα με μεγάλη προσοχή. Έχω διαβάσει πως είναι καλό να μην ανακατεύεις ή μεταφέρεις τη μαρέγκα με μεταλλικό κουτάλι, αλλά με ξύλινο ή πλαστικό. Η μαρέγκα πρέπει να ενσωματωθεί ομοιόμορφα και σιγά σιγά στο υπόλοιπο μείγμα, όχι απότομα και βιαστικά γιατί θα ξεφουσκώσει. Ένα απαλό και ήρεμο ανακάτεμα με το χέρι εγγυάται σίγουρο αποτέλεσμα.
Ανακάτεμα “με αγάπη”…

Το αλεύρι

Το μείγμα θα είναι πολύ νερουλό, αλλά μη σας φοβίσει γιατί ακόμα δεν έχει μπει το αλεύρι. Σιγά σιγά μας προσθέτει κάποιος το αλεύρι, το οποίο ενσωματώνουμε στο υγρό μείγμα. Κάνοντας τα μαγικά μας με τα χεράκια μας, φτιάχνουμε μια όμορφη και απαλή ζύμη. Όταν πάρει όλο το αλεύρι η ζύμη θα κολλάει πολύ λίγο στα χέρια.

Το βούτυρο

Μέχρι τώρα δε σας μίλησα για το βούτυρο. Όχι δεν το ξέχασα. Υπάρχει μυστικό.
Το βούτυρο δεν το ζεσταίνουμε. Αλλά το αφήνουμε να έρθει σε θερμοκρασία δωματίου, και λίιιγο παραπάνω… μέχρι να είναι τόσο μαλακό όσο το γιαούρτι.

Όταν η ζύμη μας έχει πάρει σχεδόν όλο το αλέυρι, πιάνουμε λίγο βούτυρο στα χέρια μας, και συνεχίζουμε το πλάσιμο της ζύμης.

Όχι πλάσιμο με μπουνιές, αλλά με διπλώματα. Μόλις φύγει το βούτυρο από το χέρι μας και μπει στη ζύμη, παίρνουμε κι άλλο βούτυρο, και ξαναπλάθουμε. Επαναλαμβάνουμε εως ότου χρησιμοποιήσουμε όλο το βούτυρο.
Πλάσιμο “με αγάπη”…

Αυτή την τεχνική με το βούτυρο μου την είπε η μαμά μου, που την άκουσε από τη Βέφα. Λένε πως σε αυτό το κόλπο οφείλει τις “ίνες” του το τσουρέκι. Και θα το εμπιστευτώ, αφού το αποτέλεσμα μας αποζημίωσε με το παραπάνω.

Σε αυτό το σημείο αυτός που ζυμώνει – δίνει μάχη με το ζυμάρι, έχει ιδρώσει 8 φορές και επιβάλλεται να κάνει μια στάση για ξεκούραση ή για ντουζ!

Αν υπάρχει ένα δύσκολο κομμάτι στη συνταγή αυτό είναι το ζύμωμα. Σκεφτείτε κιόλας ότι είχαμε βάλει διπλή δόση! Δηλαδή είχαμε να κουμαντάρουμε τα διπλά υλικά! Πώς να ζυμώσουν δύο χέρια 5 κιλά αλεύρι μαζί με τα παρελκόμενα?

Γι’αυτό λοιπόν επιβάλλεται να έχει κανείς καλές φίλες παρέα για να μοιραστούν οι δουλειές και η χαρά! Μη σου πω και οι θερμίδες…

Το πλέξιμο

Όταν το ζυμάρι είναι έτοιμο και έχει πάρει όλο το βούτυρο, αλευρώνουμε ελαφρώς μια επιφάνεια και πλάθουμε μικρές πλεξούδες ή ό,τι άλλο σχέδιο θέλουμε.

Απλώνουμε τις πλεξούδες σε ταψιά με λαδόκολλα, τα σκεπάζουμε με μια πετσέτα κουζίνας και τα μεταφέρουμε σε ένα ζεστό δωμάτιο. Καλύπτουμε πάλι με κουβέρτες και περιμένουμε λίγη ώρα (μισή έως μια ώρα ή και περισσότερο), μέχρι τα τσουρέκια να διπλασιαστούν σε μέγεθος.

Στο μεταξύ εμείς βάψαμε και τα αυγά μας! Ξέρω πως αυτό το έθιμο το ακολουθείς την Μεγάλη Πέμπτη, αλλά είμαστε σκληρά εργαζόμενα νιάτα, γυρίζουμε στις 8 κάθε βράδυ στα σπίτια μας, οπότε η Κυριακή πριν το Πάσχα ήταν η καλύτερη λύση!

Έχουμε και μεγαλόπνοα σχέδια για το σαββατοκύριακο του Πάσχα, οπότε έπρεπε να προετοιμαστούμε! (Θα σας πω για τα σχέδια σε επόμενο ποστ…)

Το στόλισμα

Όταν τα τσουρέκια έχουν διπλασιαστεί περίπου σε μέγεθος, τα αλείφουμε με ένα μείγμα αυγού και γάλακτος. Αυτό θα τους δώσει αυτό το τέλειο γυαλιστερό χρώμα που παίρνουν όταν ψήνονται.

Πάνω από το αυγό, τα πασπαλίζουμε με αμυγδαλάκι. Εναλλακτικά, μπορούμε να βάλουμε παπαρουνόσπορο.

Αλλά γίνεται τσουρέκι χωρίς αμύγδαλο?
Είναι σαν Πάσχα χωρίς aρνί. (και σαν πωπός χωρίς βρακί)

Το ψήσιμο

Ψήνουμε στους 200 βαθμούς Κελσίου (395 Fahrenheit) για 16-18 λεπτά. Στα 20 λεπτά καίγεται ο πάτος τους. Βέβαια αυτό συνέβη σε φούρνο με γκάζι. Ίσως σε ηλεκτρικό να χρειάζεται και λίγα λεπτά περισσότερα.

Στα 8-10 πρώτα λεπτά ψησίματος της πρώτης φουρνιάς, και με την αμφιβολία της επιτυχίας να αιωρείται, ήρθε μια μυρωδιά και μας τύλιξε…
Και δεν πιστεύαμε στις μύτες μας!
Σηκωνόμαστε, πηγαίνουμε στο φούρνο τα βλέπουμε να έχουν φουσκώσει και να υπόσχονται τρελά πρωινά με γάλα…

Πήραν τέλειο χρώμα, και μόλις βγήκαν τα πρώτα αρχίσαμε το τσιμπολόγημα!

Μπορούμε αφού κρυώσουν να τα καταψύξουμε και να τα ξεπαγώσουμε αποβραδίς, μια μέρα πριν τα καταναλώσουμε.

Προφανώς και υπήρχαν πολλές τραγελαφικές σκηνές με τέσσερις γυναίκες σε μια μικρή κουζίνα, και στα πόδια μας ένα μεγάλο πειραχτήρι…

Σας έδωσα τη συνταγή της γιαγιάς της Ελένης για τα καλύτερα σπιτικά τσουρέκια που έχω δοκιμάσει ποτέ. Για την υλοποίηση επιστρατεύσαμε μαμάδες, γιαγιάδες και Βασίληδες.

Τα υλικά τα είδατε. Χρειάστηκαν επίσης καλή παρέα, γέλια, πειράγματα, τσιμπούσι, κρασάκι, συνεργασία, και χέρια.

Ξέχασα το ΠΙΟ σημαντικό συστατικό για τα ΠΙΟ επιτυχημένα τσουρέκια!
Θέλουν ΑΓΑΠΗ! Πολλή αγάπη!

Γιορς

Τζενούλα